ΣΕΕΑΠΙΝ

Σκέψεις μιας αιωνίως αναπληρώτριας ψυχολογου στην Ειδική Αγωγή..

Μετά απο πέντε χρόνια εργασίας σε σύλλογο για νέους με αναπηρία, Ξεκινάς να δουλεύεις ως αναπληρώτρια ψυχολόγος στο Δημόσιο..Υπηρετείς την Ειδική Αγωγή και ζεις ανάμεσα σε Ειδικά σχολεία και Κέντρα Διάγνωσης και Υποστήριξης των μαθητών. Αγαπάς τη δουλειά σου..επιμορφώνεσαι, πας σε σεμινάρια, σε συνέδρια, πληρώνεις αδρά. Νοιάζεσαι για παιδιά που δεν είναι δικά σου. Χαίρεσαι με την παραμικρή τους πρόοδο..το κάθε μικρο βήμα που φέρνει χαμόγελο στο πρόσωπα των γονιών. κλαίς μαζι με τους καλούς σου συναδέλφους όταν ο 'Χ' καταφέρνει για πρωτη φορά να πεί το ποίημα του μπροστα σε κόσμο..
Σε νοιάζει όμως και για τον εαυτό σου..να έχεις δουλειά, να έχεις σταθερότητα. 2005 αναπληρώτρια, 2006 το ιδιο..να κλείσω 30μηνο λές μπάς και μονιμοποιηθώ..8 χρονια αναπληρώτρια και πιά τα στανταρντ σου εχουν αλλάξει..κάνεις εκπτωσεις και λές ΄τουλαχιστον να εχω δουλεια'.  Εισαι καλή σε αυτο που κάνεις, σε ζητούν σε ομιλίες, σε σχολεία..δίνεις απο τον χρόνο σου, δινεις απο την ψυχή σου, ξεμένεις απο ενέργεια.
Εχεις ήδη περάσει μια φορά σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης και το νιώθεις να καραδοκεί στη γωνία. Γίνεσαι χίλια κομμάτια να συμβουλευσεις γονείς, να αξιολογήσεις παιδιά, να βοηθήσεις όπου χρειάζεται. Ναι, εισαι καλή αλλά δεν είναι αρκετό..αναρωτιέσαι τι ειναι επιτελους αρκετό. Τρέχεις για τα δικαιωματα όλων..τα δικα σου, των συναδέλφων, των παιδιών με τα οποία δουλεύεις και δεν έχουν δική τους φωνή..
Βλέπεις τους συναδέλφους -φίλους σου κάθε χρόνο να λιγοστευουν, να μένουν εκτός λιστας..Ντρέπεσαι επειδη έχεις δουλειά και οι φίλοι σου δεν έχουν..φοβάσαι οτι του χρόνου δεν θα έχεις ουτε εσυ..
Ντρεπεσαι τους γονείς που ερχονται στην υπηρεσία και ρωτάνε πότε θα αξιολογηθεί το παιδι τους..κάποτε που τα γραφεία ήταν γεμάτα, θα λεγες σε το πολύ ένα μήνα, τωρα πως να αρθρώσεις 'σε ενα χρόνο'; Ντρέπεσαι για ελλείψεις, για την οποίες δεν ευθύνεσαι..
Φοβάσαι τι θα σου ζητήσει η φετινή προκήρυξη..Πρόπερσι ήθελαν σεμινάρια, συγγραφικό εργο..Έτρεξες να μαζέψεις μόρια, να περάσεις την συνάδελφο σου, που αγαπάς αλλά παλευετε για την ίδια θέση. Περυσι σου λένε, δεν μετράνε ολα αυτά πια, πρέπει να εχεις το τάδε μεταπτυχιακό. Σιχτιρίζεις που δεν το έχεις, που η εμπειρία σου δεν μετράει, που οι σπουδές σου δεν μετρουν και μίσεις τον άγνωστο κάτοχο του, που θα σου φάει την μια και μοναδική θέση..Μισείς τον εαυτό σου που μπαίνει στη διαδικασία να 'μισει' έναν άγνωστο συνάδελφο..δεν είσαι ετσι εσυ, δεν μισείς κόσμο! Φοβάσαι τι θα σου ζητήσουν του χρόνου. Φοβάσαι τι θα κάνεις αν μείνεις άνεργη. Δεν έχεις μάθει να κάνεις κάτι άλλο..
Είσαι 36 χρονών και ντρέπεσαι που πρέπει να δανειστείς απο τους γονείς σου.
Η ζωή σου το μέλλον σου, δεν ορίζεται απο σενα αλλά απο εξωτερικές συγκυρίες.
Να θες να δώσεις και να μην μπορείς..αυτή είναι η μοίρα των αναπληρωτών στην Ειδική Αγωγή..
Και όμως κρατάς..αντλείς από τους φίλους, από τα αποτελέσματα της δουλειάς σου, όσο την έχεις.
Αγαπάς την Ειδική Αγωγή. Μέσα από αυτήν ωρίμασες. Μέσα απο τα ειδικά σχολεία και τις υποστηρικτικές δομές, έμαθες να αγαπάς, να φροντίζεις.. Όσοι δουλεύουν με παιδιά με αναπηρία, περνούν τον δρόμο, ακόμα και με ενήλικες φίλους τους και φροντίζουν για την ασφάλεια τους ! 'ξερω και μόνος μου να περάσω απέναντι' σου λένε και γελούν καλόκαρδα, μα η φροντίδα των άλλων έχει γίνει βίωμα σου..έμαθες να τσαλακώνεις τον εαυτό σου, να υπερβαίνεις τον εαυτό σου μπας και σε δουν τα παιδιά και υπερβούν τις δυσκολίες τους. Γνώρισες ανθρώπους διαμάντια που νοιάζονται για τον άνθρωπο χωρίς να κερδίζουν τίποτα..απλά νοιαζονται, επειδη έτσι τους προστάζει μια εσωτερη ηθική.. έκανες φιλίες ζωής..έμαθες να αντιστέκεσαι στην δήθεν φιλανθρωπία που κρύβει εξουσία και λύπηση και να ζητάς να κοιτούν τους μαθητές σου στα μάτια. Έμαθες να βλέπεις πίσω και πέρα απο την όποια αναπηρία. Έμαθες να γελάς με τον εαυτό σου.. κάτι ξέρει ο μαθητής που σε ρωτάει κυρία τι ντυθηκατε;΄ όταν 'σκάς μυτη' με τιγρε παλτό στο ειδικό σχολείο..!!
Η ειδική αγωγή σε πληγώνει αλλά την αγαπάς και για αυτό παλεύεις για αυτήν  Στηρίζεσαι σε ευφάνταστους, καλούς ανθρώπους που παλευουν και αυτοι.Την επέλεξες και οφείλεις να την στηρίξεις. 'Οφείλεις άρα μπορείς' λες στον εαυτο σου..και έτσι συνεχίζεις...