Δεν είναι ωραίο, ανθρώπινο, εκπαιδευτικό και βασικό για την ανάπτυξη μιας υγιούς προσωπικότητας; Το παρουσιάζει μια μητέρα και το βρήκα πολύ ενδιαφέρον.
Εκτάκια υιοθετούν πρωτάκια. Και η ζωή στο σχολείο γίνεται ομορφότερη. Κάθε πρωτάκι του σχολείου, υιοθετείται στην αρχή της χρονιάς από ένα εκτάκι. Το εκτάκι αναλαμβάνει να το προστατεύει, να το καθοδηγεί και να το βοηθάει καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Έτσι το πρωτάκι ξέρει ότι μπορεί να απευθυνθεί και κάπου αλλού εκτός από τους δασκάλους του για οτιδήποτε το απασχολεί. Και τα εκτάκια κρατούν συνεχώς τα μάτια τους ανοιχτά
για οτιδήποτε μπορεί να χρειαστούν τα πρωτάκια τους. Δεν γνωρίζω πριν
από πόσα χρόνια μπήκε σε εφαρμογή αυτός ο θεσμός στο σχολείο, ούτε ποιος
τον σκέφτηκε, εκείνο όμως που βλέπω είναι ότι χρόνο με τον χρόνο
αναβαθμίζεται και λειτουργούν όλα με αριστουργηματικό τρόπο.
Λίγες περισσότερες λεπτομέρειες, για το πώς λειτουργεί: Κατ’ αρχήν τα
παιδιά της Έκτης γνωρίζουν ήδη την αξία του θεσμού, μια και τον έχουν
ζήσει ως πρωτάκια αλλά η δασκάλα τους τους μιλάει περισσότερο για αυτόν
και τους εξηγεί τις λεπτομέρειες της διαδικασίας. Αντίστοιχα οι δασκάλες
της πρώτης μιλάνε στα πρωτάκια τους για το τι θα συμβεί. Ο τρόπος που γίνεται η σύνδεση μεταξύ παιδιών: Το Στ1 υιοθετεί παιδιά
από το Α1, το Στ2 από από το Α2 κλπ κλπ. Δηλαδή τα τμήματα γίνονται
ζευγαράκια.
Η πρώτη επαφή των παιδιών της έκτης με τα παιδιά της πρώτης γίνεται στο προαύλιο, με την επίβλεψη των εκπαιδευτικών της Φυσικής Αγωγής.
Πιο συγκεκριμένα να τι έγινε την προηγούμενη εβδομάδα όπως μου τα
διηγήθηκε η Εβελίνα: Τα δυο τμήματα κανόνισαν να κάνουν μια μέρα κοινή
ώρα γυμναστική. Οι δυο γυμνάστριες των τμημάτων συνεργάστηκαν ώστε τα
παιδιά να παίξουν παιχνίδια γνωριμίας. Εκτάκια και πρωτάκια έπαιζαν μαζί
σε ζευγαράκια. Π.χ. έτρεχαν χέρι-χέρι, τα πρωτάκια πέρναγαν κάτω από τα
πόδια των παιδιών της Έκτης, κλπ κλπ. Μετά από τα παιχνίδια, τα παιδιά
είχαν την ευκαιρία να μιλήσουν και να γνωριστούν. Ο στόχος της πρώτης συνάντησης
ήταν να σπάσει ο πάγος, να γίνει μια πρώτη γνωριμία και τα παιδιά να
δουν ότι μπορούν να συνεργαστούν και να διασκεδάσουν μαζί, ανεξάρτητα
από ηλικία.
Παρ’ όλο που σε αυτή την πρώτη συνάντηση δεν καθορίστηκαν τα τελικά
ζευγαράκια, η Εβελίνα ήρθε πολύ κοντά με ένα κορίτσι, το οποίο ήλπιζε να
υιοθετήσει. Αυτό ήταν μεγάλη νίκη καθώς από την αρχή της σχολικής
χρονιάς μου έλεγε: «Ελπίζω να μου τύχει αγόρι. Ελπίζω να μου τύχει
αγόρι.» Φοβόταν μην της τύχει κάποιο κορίτσι που να του αρέσουν οι
πριγκίπισσες και τα κοριτσίστικα, γιατί σε αυτή την περίπτωση δε θα
είχαν κοινά. Το κορίτσι όμως αυτό είχε έναν μεγάλο αδελφό και αγαπούσε
επίσης τα αγαπημένα της ίδιας Χελωνονιντζάκια. Ενθουσιάστηκε τόσο με το
κορίτσι που μου είπε: «Ήταν εγώ σε πρωτάκι!» Και πρόσθεσε «Μιλούσε
ακατάπαυστα!»
Η δεύτερη επαφή, ήταν η πιο επίσημη και έγινε υπό την επίβλεψη των δασκάλων.
Τα εκτάκια πήγαν «επίσημη επίσκεψη» στην Πρώτη, με σκοπό να ολοκληρωθεί
η διαδικασία της υιοθεσίας, που γίνεται με κλήρωση. Τα παιδιά της Έκτης
πήγαν με γεμάτα χέρια. Είχαν φτιάξει χάρτινα καραβάκια
που είχαν γεμίσει με λιχουδιές, και τα πρόσφεραν στα παιδιά της
Πρώτης. Στη συνέχεια έγινε η κλήρωση. Το κάθε πρωτάκι με τη σειρά,
τραβούσε ένα χαρτάκι με το όνομα ενός παιδιού της Έκτης. Ανάλογα με τον
αριθμό των παιδιών γίνονται και οι απαραίτητες προσαρμογές. Π.χ. μπορεί
ένα πρωτάκι να υιοθετηθεί από δύο εκτάκια (σε περίπτωση που τα εκτάκια
είναι περισσότερα στον αριθμό). Στην Εβελίνα έτυχε τελικά στην κλήρωση
αγόρι! Μετά την κλήρωση, τα Εκτάκια παρουσίασαν στα Πρωτάκια ένα απλό
χορευτικό που είχαν ετοιμάσει και στη συνέχεια όλοι μαζί βγήκαν στο
προαύλιο για περισσότερο παιχνίδι και γνωριμία.
Επιπλέον συμφώνησε με το συμμαθητή της που υιοθέτησε εκείνο το
κορίτσι που είχε αρχικά συμπαθήσει να τον βοηθάει στην υιοθεσία. Να
φροντίζουν δηλαδή και οι δύο μαζί το κορίτσι αλλά και εκείνος να τη
βοηθάει στην υιοθεσία του δικού της αγοριού. Έχουν δηλαδή αρχίσει ήδη να
δημιουργούνται δεσμοί και πλέγματα αλληλοβοήθειας.
Αν και δεν ξέρω ακόμα τι ακριβώς θα συμβεί φέτος στον αποχαιρετισμό,
έχω βρεθεί σε γιορτές λήξης από άλλες χρονιές και πάντα μία από τις πιο
συγκινητικές στιγμές είναι όταν έρχεται η στιγμή για την κοινή εμφάνιση
της Πρώτης και της Έκτης. Τα ζευγαράκια μπαίνουν χέρι χέρι
και παρουσιάζουν πάντα κάτι μαζί. Μπορεί να τραγουδήσουν, μπορεί να
χορέψουν, μπορεί να παίξουν κάποιο παιχνίδι. Κάθε χρονιά δεν είναι ίδια,
πάντα κάτι αλλάζει, αλλά ο αποχαιρετισμός είναι πάντα συγκινητικός.
Έχει αγκαλιές, λουλούδια και δάκρυα – πολλές φορές και από τους γονείς.
Και όπως στην αρχή της χρονιάς τα εκτάκια υποδέχτηκαν τα πρωτάκια στο σχολείο τους, έρχεται η στιγμή που οι ρόλοι αντιστρέφονται. Τα πρωτάκια αποχαιρετούν τα εκτάκια, καθώς αυτά ετοιμάζονται να πετάξουν προς το σχολείο των μεγάλων, το γυμνάσιο.
Την επόμενη μέρα της υιοθεσίας η Εβελίνα πήρε από το σπίτι ένα
περιοδικό που είχε διπλό και το χάρισε στο πρωτάκι της. Εκείνο δεν ξέρει
ακόμα να διαβάζει, αλλά καθόταν λέει στο διάλειμμα και το ξεφύλλιζε και
προσπαθούσε να συλλαβίσει. Και αλίμονο αν κάποιος κατά τη διάρκεια της
χρονιάς τολμήσει και το ενοχλήσει. Θα έχει να κάνει μαζί της! Τους φαντάζομαι να περπατούν πλάι-πλάι. Στα μάτια του η Εβελίνα θα
μοιάζει γίγαντας. Στα μάτια της θα μοιάζει «μικροσκοπικός».
Μικροσκοπικός μικρός μαθητής, αλλά όχι απροστάτευτος. Έχει πλέον στη
διάθεσή του μία γιγάντια αγκαλιά που τον έχει υιοθετήσει. Και όλα αυτά από μια απλή ιδέα. Οι απλές ιδέες όμως, κάνουν τη ζωή ομορφότερη.
Πηγή: http://www.aspaonline.gr
